۹۹.۹۹۹۹۹۹۹ درصد از فضای بدن شما توخالی است

از زاویه ی یک نگاه خیلی بنیادین، تمام موجودات جهان یک فضای توخالی هستند که در دنیایی توخالی زندگی می کنند!

از زاویه ی یک نگاه خیلی بنیادین، تمام موجودات جهان یک فضای توخالی هستند که در دنیایی توخالی زندگی می کنند!

بعضی مواقع ممکن است تصور کنید که فرد خیلی مهمی هستید! البته از طرفی ممکن است تصور شما چندان بی راه هم نباشد. چرا که دوستان زیادی دارید، دارای یک شغل مهم هستید و خودروی شما هم حرف ندارد. اما دانستین بعضی حقایق می تواند شما را متواضع تر کند! یکی از این واقعیت ها این است که دوستان شما، محل کارتان، خودروی فوق العاده لوکس تان و حتی خود شما %۹۹.۹۹۹۹۹۹۹ توخالی هستید.

بیاییم از این زاویه به موضوع نگاه کنیم: اندازه ی یک اتم به وسیله ی متوسط فضای الکترون هایش تعیین می شود. سوال اینجا است که چه مقدار فضا بین هسته و پوسته ی بیرونی آمورف اتم وجود دارد؟

هسته ها حدود ۱۰۰/۰۰۰ بار از اتم هایی که در آن ها جای گرفته اند، کوچک تر هستند. اگر هسته را به اندازه ی یک بادام زمینی تصور کنیم، اتم در مقایسه با آن یک استادیوم بیس بال خواهد بود! چنانچه بخش های مرده ی فضای داخلی اتم های خود را نادیده بگیریم و همه ی ما به اندازه ی یک ذره غبار در بیاییم، تمام انسان های جهان در حجمی به اندازه ی یک حبه قند جا خواهند شد.

پس این همه جرم ما از کجا آمده است؟

انرژی! در یک نگاه بسیار بنیادی، همه ما از اتم شکل گرفته ایم. اتم هم از الکترون، پروتون، و نوترون ساخته شده است.

در یک سطح بنیادی تر و شاید اساسی ترین سطح، پروتون ها و نوترون هایی که جرم ما را تشکیل می دهند از ذرات سه تایی کوارک شکل گرفته اند و گلوئون های نگهدارنده ی این کوراک ها کاملا بدون جرم هستند.

خیلی از دانشمندان بر این عقیده هستند که تقریبا تمام جرم بدن ما از انرژی جنبشی کوارک ها و انرژی پیوندی گلوئون ها تشکیل شده است.

بنابراین اگر تمام اتم های هستی فضایی تقریبا خالی دارند، چرا همه چیز توپر به نظر می آید؟ ایده ی توخالی بودن اتم هایی که بدن ما، ساختمان ها و درختان را شکل داده اند ممکن است کمی گیج کننده به نظر بیایید. اگر اتم های تشکیل دهنده ی ما عمدتا فضاهای توخالی هستند پس چرا نمی توانیم عبور و مروری مثل ارواح داشته باشیم؟ چرا خودروهای ما در جاده فرو نمی روند تا مرکز کره ی زمین را رد کنند و از سمت دیگر بیرون بیایند؟

حالا باید در تعریف خود نسبت به فضای خالی بازنگری کنیم. چرا که شواهد روزمره ی ما نشان می دهد که این فضا کاملا هم خالی نیست. در واقع فضای فعلی پر از توابع موجی و میدان های نامرئی کوانتومی است.

ممکن است فضای خالی اتم را مشابه پنکه ای در نظر بگیرید که پره های آن در حال چرخش هستند. وقتی پره های پنکه در حال چرخش نباشند، می توان گفت که بیشتر فضای داخل پنکه خالی است و با خیال راحت می توانید انگشتان خود را در فضای بین پره ها تکان دهید. اما با روشن شدن پنکه داستان فرق می کند. چنانچه در این حالت انگشتان خود را داخل فضای خالی پنکه وراد کنید، تیغه های چرخان استقبال خشوونت باری از آن ها خواهند داشت! از لحاظ فنی الکترون ها منابع نقطه ای هستند که هیچ گونه حجمی ندارند. اما این اجزای فاقد حجم، چیزی به نام تابع موج دارند که می تواند حجم زیادی از اتم را اشغال کند.

از آنجایی که مکانیک کوانتومی تمایل دارد تا رفتارهای عجیب و غریب و گیج کننده ای از خود نشان دهد، الکترون های بدون حجم می توانند به طور هم زمان در همه ی نقاط فضا قرار گیرند! در اینجا پره های پنکه هم شبیه الکترون های اتم، فضا را با توابع موج خود اشغال می کنند. از این رو یک فضای به ظاهر توخالی می تواند خود را توپر جلوه دهد!

در واقع شما تا کنون هیچ چیزی را در این جهان به شکل واقعی لمس نکرده اید. ممکن است نشستن را مثال بزنید. اما حقیقت آن است که در نشستن هم چیزی را لمس نمی کنید. نشیمنگاه افراد واقعا با سطح صندلی تماس مستقیم پیدا نمی کند. از آنجا که هسته ی اتم در فاصله ی دورتری نسبت به پوسته آن قرار دارد، هنگام که کسی (یا چیزی) را لمس می کنید در واقع اتم های آن را لمس نکرده اید.

آنچه شما در لمس خود حس می کنید، نیروهای الکترومغناطیسی ناشی از دافعه ی الکترون های خود با الکترون های بقیه است.پس در یک نگاه بسیار بسیار فنی! شما واقعا روی صندلی ننشسته اید. بلکه به مقدار خیلی کمی در هوا معلق هستید!

در نهایت به این نتیجه می رسیم که بدن ارزشمند و با اهمیت ما، تنها مجموعه ای از فضاهای خالی در یک سیاره ی خالی و در یک جهان خالی است!

Source:zoomit